Ik ben niet zo van het terugblikken. Als ik op m’n racefiets zit en ik kijk te lang over m’n schouder, dan leidt dat geheid tot ongelukken. Een weg zit vol met hobbels, dat verander ik niet door achterom te kijken en al die hobbels te analyseren. Ik kijk liever naar waar ik naartoe wil en wat daar de mogelijkheden zijn. Kom ik een onverwachte hobbel tegen, dan stuur ik bij zo goed als het kan.
COVID-19 was zo’n onverwachte hobbel. Het zal je niet verbazen als ik zeg dat het coronavirus mijn grootste uitdaging van 2020 was. Ja, ik ben wel wat grijze haren rijker. Ik heb m’n handen vol gehad aan het virus, en nog steeds overheerst het de agenda. Vanochtend kreeg ik bijvoorbeeld te horen dat een leidinggevende besmet bleek. Dat vraagt snel en juist handelen: overleg met de arbodienst, brononderzoek, collega’s preventief naar huis sturen… De tweede golf heeft in die zin meer impact gehad op WVS dan die eerste. Toen hadden we zo’n veertien positief geteste medewerkers die het allemaal hadden opgelopen in de privésfeer, waardoor we het goed konden lokaliseren en isoleren in de organisatie. Helaas zien we de afgelopen weken het aantal besmettingen, net zoals op andere plekken in Nederland, in een rap tempo toenemen.
Op slot
Uiteraard hebben we ons bedrijf volledig ingericht op de anderhalvemetermaatregel. Maar sommige afdelingen zijn dynamischer dan anderen; daar is de hele dag door veel beweging. En dan zie je toch dat – ondanks dat we het allemaal zo goed mogelijk hebben ingericht – op een van die plekken een besmettingsbron heeft plaatsgevonden. En dan zit er maar één ding op: iedereen naar huis toe sturen en de boel sluiten. Natuurlijk niet het hele bedrijf, maar alleen de betreffende afdeling. Deze is uiteindelijk een week gesloten geweest en die tijd hebben we benut door grondig technisch onderhoud te plegen aan de machines. Zoiets is niet leuk, maar ik zie niet in waarom ik dit onder de pet zou houden. Wat dat betreft zijn we een afspiegeling van de samenleving en volgens mij is het geen kwestie van óf je corona krijgt, maar wannéér. Gelukkig zijn deze medewerkers inmiddels allemaal weer aan het werk.
Digidinosaurus
Want het is toch maar weer gebleken hoe belangrijk dat werk is. Zeker voor onze mensen! Structuur, ritme, invulling, sociaal contact… Als dat ineens allemaal wegvalt, dan zijn de gevolgen groot. Daarom heb ik er altijd naar gestreefd het werk zoveel mogelijk door te laten gaan. En tja, in ons geval betekent dat voor het merendeel óp de werkvloer. Allemaal leuk en aardig, dat thuiswerken, maar ik kan onze groenmedewerkers moeilijk vragen om thuis aan de slag te gaan. Dan hebben ze straks allemaal wel prachtige tuinen, maar zijn de gemeenten niet zo blij met mij. Het moet wel realistisch blijven. Veel van onze mensen hebben nu eenmaal continue begeleiding op de werkplek nodig. Dat is wat WVS zo mooi maakt, want dat kunnen we als geen ander! En misschien ben ik een dinosaurus op dat gebied, maar ik geloof sowieso niet zo in een wereld waarin we allemaal digitaal vanuit huis werken. Het lijkt misschien heel efficiënt, maar er zit geen energie in, en als je het mij vraagt dat gaat dat ten koste van de creativiteit en van de verbinding.
Veerkracht
En die verbinding met elkaar te blijven voelen in dit rare jaar; dat was niet de makkelijkste opgave. Alles draaide om corona en tegelijkertijd draaide alles ook gewoon door. Daarom ben ik ook zo trots op hoe we samen – met alle inspanningen die we daarvoor hebben gedaan – in staat zijn geweest om het bedrijf overeind te houden, voor onszelf én voor onze mensen, onze klanten en onze eigenaren (de gemeenten). Ik vind het ontzettend mooi om te zien hoe veerkrachtig onze organisatie is en hoe iedereen een bijdrage in deze lastige tijden levert en met een helpende hand voor elkaar klaarstaat.
De cirkel van het leven
Maar waar ik het allertrotst op ben, dat is toch wel mijn kleindochter. In oktober ben ik opa geworden en dat is zo bijzonder! Er zit een soort van onzichtbare navelstreng tussen mij en dat meisje, waardoor het meteen eigen voelt. Ja, dat doet heel veel met mij. Vooral omdat ik eerder dit jaar m’n vader verloor. Dan zie je het leven dat gaat en het leven dat komt. Die symboliek vind ik fantastisch. Weet je, het gaat in het leven helemaal niet om grote huizen en dure spullen. All you need is love (zitten jullie deze kerst ook weer voor de buis?), een goede gezondheid en een betekenisvol leven. En dat kunnen doorgeven aan een nieuwe generatie is het mooiste wat er is!
Al met al was dit een bijzonder jaar, één voor in de boeken. Ik wens jullie allemaal, ondanks alles, fijne feestdagen toe. Samen op naar 2021!