Dit is ‘m dan: mijn allerlaatste blog. De afgelopen jaren heb ik jullie met veel plezier een kijkje gegeven in mijn leven als directeur van WVS. De mooiste baan van de wereld, als je het mij vraagt. Maar er is een tijd van komen en een tijd van gaan, en de tijd om van mijn pensioen te gaan genieten is aangebroken. M’n kantoor heb ik al verlaten om plaats te maken voor mijn opvolger Lars, en donderdag zal ik toch echt de deur definitief achter me sluiten.
Als je me vraagt of ik zin heb om te stoppen, dan zeg ik: nee, eigenlijk niet. Ik heb werk altijd een heel leuk onderdeel van mijn leven gevonden, en werken bij WVS was als een warm bad. En als fanatiek ijsbadderaar weet ik als geen ander hoe fijn zo’n dampend heet bad is. Die 16 jaar zijn dan ook voorbijgevlogen.
Een echt mensen-mens
En dan te bedenken dat ik eigenlijk droomde van een carrière in de sportwereld. Hoewel ik vroeger best goed in judo was, wilde ik niet per se professioneel judoka worden. Wat ik belangrijker vond, was sport aantrekkelijker maken en vooral jongeren activeren om meer te bewegen. Helaas werd ik uitgeloot voor de Sportacademie en hetzelfde gebeurde bij mijn tweede keus, de Politieacademie. Dikke pech! Bij de Pabo kon ik wel terecht, en dat beviel onverwachts heel goed. Ik heb gewoon echt iets met mensen. Het is dan ook niet zo vreemd dat ik na een periode in het onderwijs, via een omweg in de tuinbouw, uiteindelijk de SW-wereld binnenstapte. En hoewel mijn banen in de tuinbouw mij leerden dat ik nooit meer bij een familiebedrijf wilde werken, is dat eigenlijk precies wat WVS is: een grote familie.
Alleen kom je nergens
Collega’s die zeggen dat ze zich een gewaardeerd onderdeel voelen van die familie; dat is voor mij als directeur toch wel het grootste compliment. In de ochtend maak ik graag een praatje met medewerkers, in het nieuwjaar loop ik trouw een rondje op alle vestigingen en ik ben regelmatig op de werkvloer te vinden. En dan mensen zien opbloeien, dat is het mooiste dat er is. Het is de reden dat ik elke dag zonder moeite om 04.15 uur opsta om vanuit Helmond naar Roosendaal te rijden. Want natuurlijk is het mooi als een bedrijf omzet draait, maar de echte winst zit ‘m in medewerkers die lekker in hun vel zitten. En dat zij tevreden zijn bleek wel uit de 8,5 die we kregen met het medewerkerstevredenheidsonderzoek van dit jaar. Ook mooi om te zien is dat bestuursleden elkaar weten te vinden, dat er steun en betrokkenheid is vanuit de gemeenten en dat de sfeer goed is. Maar dat heb ik niet alleen bereikt. Ik ben niet het type dat vanuit een ivoren toren de boel aanstuurt. Ik heb dan wel toevallig de functie van algemeen directeur, maar ik ben niets meer of minder dan een ander. Met ego’s heb ik echt helemaal niks… Doe even normaal, denk ik dan. In je eentje kom je nergens; je hebt elkaar nodig. Ik heb het al vaker gezegd, maar het draait allemaal om samenwerken.
Samen werken vanuit vertrouwen
En die samenwerking gaat heus niet altijd vanzelf. Net als in gewone families zijn er ook hier weleens discussies. Ruimte daarvoor is belangrijk, want je kunt het nu eenmaal niet altijd met elkaar eens zijn. Dus die veiligheid moet er zijn. Toen ik net bij WVS begon, was er een heel andere cultuur, eentje die helemaal niet bij mij paste. Ik werk namelijk zelf altijd vanuit vertrouwen. En het is echt niet altijd makkelijk geweest, de afgelopen 16 jaar waren er genoeg uitdagingen en frustraties. De 9 West-Brabantse gemeenten zijn onze eigenaar, maar de rijksoverheid bepaalt ons bestaansrecht en die komt niet altijd overeen met onze eigen visie. Dat vraagt een soort spagaatmanagement. Denk maar aan het spel Twister: je moet telkens opnieuw evenwicht vinden, zodat je overeind blijft. Hoe mooi is het dat het ons – ondanks alle tegenwind – is gelukt om koers te houden?
WVS zit voor altijd in mijn hart
Ik ben dankbaar dat ik al die jaren het vertrouwen heb gekregen om aan het roer te staan van het schitterende schip dat WVS heet, en ik ben zo trots als een pauw op het bedrijf dat er nu staat. Ik heb eruit gehaald wat erin zat! Met een gerust hart kan ik het stuurwiel overdragen aan de nieuwe kapitein, Lars van der Beek, en gaan terugkijken op een fantastisch mooie tijd bij WVS. Ik zeg altijd maar zo: in je geheugen kun je fantastische beelden vasthouden, maar de echte herinneringen zitten in je hart. En dit bedrijf gaat daar nooit meer uit. Hoewel ik mijn werk en alle mensen enorm ga missen, is het de hoogste tijd dat ik wat meer aandacht ga besteden aan mijn vrouw, die ik heel dankbaar ben dat ze mij zoveel vrijheid heeft gegeven om hard te werken. Het eerste jaar houd ik dus een sabbatical, waarin we veel samen gaan doen. Naar ons huisje in Ermelo of door Europa trekken met de caravan. Verder wil ik lekker veel tijd besteden aan mijn hobby’s mountainbiken en koken. En ik heb een motor waar ik aan wil sleutelen en twee oude auto’s – van mijn favoriete merk, Saab – die ik naar nieuwstaat wil terugbrengen. Plannen genoeg, maar niets moet en alles mag. En daarna zie ik wel weer. Maar uitslapen? Dat zit er niet in, vrees ik!