“Ik ben zo trots op mezelf, dat ik iets kan doen voor anderen.” Lianne Hermus pakte enkele jaren geleden haar passie voor haken weer op en brengt sindsdien een beetje geluk de wereld in. Met haar Worry Worms tovert ze een glimlach op het gezicht van kinderen op de afdeling Kind & Jeugd van Bravis ziekenhuis.
En dat terwijl het geluk haar zelf niet bepaald komt aanwaaien. In haar jonge jaren geven de mensen om haar heen weinig vertrouwen. Lianne vertelt: “Ik ben door veel mensen in mijn leven in een hoekje gezet. De nonnen op de huishoudschool zeiden zelfs letterlijk: ‘Jou valt niks te leren.’ Ze gaat verder: “Ik was toen mentaal nog niet zo sterk, dus ik dacht: ze zullen wel gelijk hebben.” In 1978 gaat Lianne aan de slag bij WVS. Na enkele jaren vertrekt ze met haar toenmalige man naar Dordrecht voor zijn werk, waarmee ze WVS ook achter zich laat. In de periode daarna gaat haar zicht achteruit. Lianne: “Omdat mijn oogspier te slap stond, ging mijn oog trekken. Dus moest ik geopereerd worden.” Na de operatie bleek dat haar zicht aan het rechteroog nog maar 10% was.
Bloeiend geluk
Toch overweegt ze geen seconde om bij de pakken neer te zitten. Na een scheiding komt Lianne in 2002 weer bij WVS terecht. Daar kruipt de doorzetter langzaam uit haar schulp. Ze werkt op verschillende afdelingen en voor verschillende leidinggevenden. Zo leert ze slangen in elkaar zetten en draait ze mee op de postafdeling. Sinds een paar jaar werkt Lianne met veel plezier op de assemblageafdeling in Bergen op Zoom. Ze voelt zich daar helemaal op haar plek en bloeit op. Het gaat zelfs zo goed dat ze haar passie voor haken opnieuw ontdekt. Als haar begeleidster haar een patroon geeft voor Worry Worms is ze meteen verkocht. Worry Worms – of zoals we ze in het Nederlands noemen: gelukswormpjes – zijn kleine cadeautjes bedoeld om een beetje geluk en vriendelijkheid te verspreiden. En dat doet Lianne dan ook! Al snel heeft iedereen in haar omgeving een gelukswormpje in huis. Toch zit ze na verloop van tijd met een hele berg overgebleven wormen.
Afdeling Kind & Jeugd
Haar begeleidster spoort haar aan om eens naar het ziekenhuis te gaan met de haakwerkjes. Lianne trekt haar stoute schoenen aan en na een telefoontje gaat ze bij het Bravis ziekenhuis op bezoek. Daar zijn ze meteen enthousiast en weten ze ook wel een mooie bestemming. De wormpjes bieden nu troost aan kinderen op de afdeling Kind & Jeugd wanneer ze verdrietig zijn. Bovendien helpen ze de kleine patiënten om niet aan het slangetje in hun neus te friemelen. Lianne vertelt: “Ik heb zelf geen kinderen, maar kan dit wel geven aan die van een ander.”
Trots
Ook haar leidinggevende Tanny ziet haar opbloeien. “Ik vind het fantastisch. Dat je zelf geen moeder bent, maar op deze manier kinderen toch een stukje liefde kan geven. Dat is zo goed van haar.” Na die mooie woorden wordt Lianne even stil en vloeit er een traantje. Ze wrijft even in haar ogen en begint daarna te lachen. “Ik ben trots op wat ik heb bereikt. Ik ga gewoon zo door.”